حدود پنجاه سال قبل که سلطنت استبدادی قومی برجان و مال مردم افغانستان مسلط بود و کسی جرئت آه کشیدن نداشت و شکایت و انتقاد سر سبز را برباد می داد، شخصی به نام ملا یا مولوی مبارک، کتابی تحت عنوان «سیف الابرار» نوشت و در آن به شیعیان و مکتب اهلبیت علیهم السلام بی باکانه تاخت و تاز کرد و با مشرک و کافر خواندن شیعیان به دفاع از یزید در برابر امام حسین(ع) پرداخت. این کتاب در دولت ظاهرشاه چاپ و منتشر شده بود.
به علت نبود رسانه و مطبوعات فرا گیر و بیسواد بودن بیش از نود درصد مردم، اغلب شیعیان و حتی سنی ها از این کتاب خبر نداشتند، و می شد آن را نا دیده گرفته و مسئله را بزرگ و همگانی نساخت تا اختلاف مذهبی دامن زده نشود. ولیکن دلسوختگان مکتب تشیع و بزرگان و فرهیختگان جامعه در راس شان شهید آیت الله سیدسرور واعظ احساس تکلیف کرده منافع مردم و حرمت امامان اهلبیت را بر منافع شخصی و آسودگی خودشان ترجیح دادند و برای دفاع از کیان تشیع به پا خاستند.
آیت الله واعظ، سیدمحمدحسین مصباح، سید عبدالحمید ناصر، آقای عالم، آقای تقدسی علیهم الرحمه و چند تن دیگر از علمای شهرکابل جمع شده نزد ظاهرشاه رفتند و به چاپ کتاب ملا مبارک و تبلیغات منفی علیه شیعیان در برخی مساجد اهل سنت اعتراض کردند و با استدلال قوی او را وادار ساختند تا اجازه دهد که شیعیان هم در رد کتاب ضاله ملا مبارک کتابی بنویسند و چاپ کنند. آیت الله واعظ رحمت الله علیه کتاب «سیف الاسلام» را در رد اراجیف ملا مبارک نوشتند و چاپ کردند. از آن به بعد تا ظهور گلبدین کسی علنی مطلبی و کتابی در توهین به مقدسات شیعیان ننوشت و نگفت. اولین جزوه ضد شیعی بنام «اصول دین شیعه دوازده امامی» در دوران جهاد در پاکستان توسط همفکران گلبدین و حمایت آشکار وهابی ها منتشر شد، گروه استاد سیاف آن را در دوران جنگ تنظیمی در کابل پخش کرد. در این دوره گرچه کتابی با اسم مستعار حقجو، در رد تبلیغات وهابی ها علیه مکتب تشیع نوشته شده و در پاکستان منتشر شد، اما دفاع جدی در عرصه اجتماعی و فرهنگی صورت نگرفت. از آن به بعد حکمتیار شخصا دست به کار شد و هر از گاهی علیه مذهب شیعه سخنی گفته و مطلبی نوشته و به طور سیستماتیک به این کار ادامه می دهد، اما این بار کسی احساس مسئولیت نکرد، تا حدی که این «ابن زیاد» افغانستان، گستاخ تر شده و از طریق تلویزیون ملی، اهلبیت اطهار علیهم السلام و بخصوص حضرت ولیعصر"عج" را به سخره گرفت.
در طول دهه های چهل و پنجاه شمسی که دین ستیزان(اعم از خلقی، پرچمی، شعله ای و فاشیست های پشتونیست و مغولیست) به جنگ دین و مذهب آمدند، شهید سید محمد حسین مصباح در راس مدافعان دین، با قلم و قدم و تبلیغات گسترده اجتماعی در برابر آنها ایستادگی کرد تا این که کمونیستها خلع سلاح ایدئولوژیک شدند و بیشرمانه به کمک شوروی سابق دست به کودتا زدند. در نتیجه این کودتای خونین، شهید مصباح و اکثر علما و دانشمندان مدافع دین، آزادی و استقلال جان های شیرین شان را از دست دادند. به فرموده علامه بلخی؛ آنها تن به فنا دادند تا ما زنده باشیم.
اما حالا چی؟
انبوهی از علما و دانشمندان و مدعیان دینداری با این همه امکانات تبلیغی و رسانه ای در برابر هر ظلم و ستم و منکری نه تنها سکوت می نمایند بلکه با توجیهات به زعم خودشان عاقلانه با ستمگران همراهی هم می کنند.
همان طوری که سکوت و مصلحت اندیشی های کاذب به نام قومیت، دین ستیزانِ به مراتب خطرناک‌تر و گستاختر از تکفیری ها را برگرده مردم شیعه و هزاره سوار کرد، سکوت و مصلحت اندیشی های ناشی از کژفکری و تن آسایی، زمینه های تصفیه و قتل عام و نابودی هویت شیعیان را فراهم خواهد ساخت.
مصلحت اندیشان در برابر اهانت دین ستیزان به مقدسات شیعه به بهانه بحث علمی و پژوهشی و آزادی بیان و تساهل و تسامح، سکوت کردند و اینک در قضیه اهانت گلبدین تکفیری نیز با این استدلال‌ها که گلبدین چیزی نیست، او را بزرگ نسازید، به اختلاف شیعه و سنی دامن نزنید و ... همه را به سکوت دعوت می کنند.
جای تامل فراوان است که استدلال شیعه ستیزان هزاره گرا و مصلحت اندیشان سازشکار دیندار و مدعی دفاع از شیعه در قضیه برخورد با گلبدین تکفیری مشابه هم می باشند، هردو از جدی نگرفتن سخن می گویند، هزاره گرایان بخاطر این که به نفع مذهب تمام نشود حتی اهانت به بزرگ‌ترین شخصیت حقیقی و حقوقی هزاره را نا دیده گرفته و از او چندان دفاع نکردند. به تعبیر شوخی آمیز برخی از حزب بازهای سابق، این از مواردی است که خط سیر نصر و حرکت در آن به هم می رسد.
در حالی که عقل و دین، سیاست و کیاست، حکم می کند که با استفاده از وضع موجود که اکثریت مردم افغانستان و حتی گرایش های سیاسی با شیعیان هم دردی و با گلبدین مخالفت دارند، شیعیان چنان همه جانبه و سنگین حساسیت نشان دهند که تکفیری ها و دشمنان اهلبیت دیگر جرات نکنند به آسانی و بدون هزینه به مقدسات و حقوق آنها تجاوز کنند.
وانگهی، تنها بحث گلبدین نیست، فتنه شیعه ستیزی بزرگ‌تر از یک فرد است، عوامل دیگر هم دخیل اند، اولتر از همه مسئول تلویزیون ملی باید پرسیده شود که چرا اجازه نشر این مصاحبه را داد؟ وزیر اطلاعات و فرهنگ و حتی رییس جمهور مقصرند و باید پاسخگو باشند.
چرا مراجع شیعه افغانستانی خاموشند؟
چرا بسیاری از رهبران احزاب، نویسندگان و تحلیلگران سیاسی لال شده اند؟
چرا شورا ی علمای شیعه و شورای اخوت کاری نمی کنند؟
چرا وعاظ، منبری ها و تلویزیون های فردا، آیینه، تمدن، نور، کوثر و.. روشنگری نمی کنند؟
چرا بزرگان و رهبران شیعه بخاطر پخش اظهارات سخیف گلبدین از تلویزیون ملی، رییس جمهور و وزارت اطلاعات و فرهنگ را مورد سوال قرار نمی دهند؟
واقعا جای بلخی ، واعظ و مصباح خالیست، بت شکنانی که با مشت دروش را شکستند.
ز خون بنویس بر دیوار ظالم
که آخر سیل این بنیاد خون است.
تذکر: از برخی علما، بزرگان و عده ای زیادی کاربران عزیزی که در فیسبوک واکنش نشان دادند و علیه شیعه ستیزی حکمتیار موضع گرفتند تشکر و قدر دانی می کنم.
نویسنده؛ مهندس سیدمحمدباقر مصباح زاده، تحلیل گر، نویسنده و پژوهشگر.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/20596
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
