روز دوشنبه ۱۹حوت، محمداشرف غنی و عبدالله عبدالله یکی در کاخ ریاست جمهوری و دیگری در کاخ سپیدار مراسم تحلیف ریاست جمهوری را به طور جداگانه و همزمان در حضور هواداران و برخی شخصیت های مختلف داخلی و خارجی انجام دادند.
با اینکه در این دو محفل برخی دیپلمات ها و شخصیت های خارجی حضور داشت اما تا کنون به جز عمران خان، نخست وزیر پاکستان و آنتونیو گوتِرِس، دبیرکل سازمان ملل متحد، هیچ مقام بلندپایه ای دیگری به اشرف غنی و یا عبدالله پیام تبریکی ارسال نکرده است.
سکوت همتایان اشرف غنی و عبدالله در جهان، بدین معنی است که هیچ کشوری تا کنون نه اشرف غنی و نه عبدالله را به رسمیت نشناخته اند. و این موضوع را هم باید در نظر داشت که تنها تبریکی عمران خان و دبیر کل سازمان ملل، به یک شخص بعنوان رییس جمهور، مشروعیت نمی دهد.
به یاد داشته باشیم که حضور اندک دیپلمات های خارجی مقیم کابل در محفل عبدالله عبدالله و اشرف غنی به معنای به رسمیت شناختن آنها نیست، بلکه عرف دیپلماتیک، روابط شخصی و یا مجبوریت های سیاسی باعث شد تا تعداد انگشت شماری از دیپلمات های خارجی مخصوصا در مراسم تحلیف اشرف غنی، حضور یابند.
اگر کشورهای مختلف تحلیف اشرف غنی را به رسمیت می شناختند، عرف سیاسی بر این بود تا همتایان غنی در دیگر کشورها اقدام به ارسال پیام های تبریکی نمایند که چنین نشد، لذا تبریکی مثلا دیپلمات انگلیس در سازمان ملل که مسوول درجه چندم یک کشور محسوب می شود، به یک شخصی که تحلیف ریاست جمهوری به جا می آورد، مناسب نیست و به معنای به رسمیت شناختن ریاست جمهوری وی نیز نمی باشد.
در طرف مقابل اشرف غنی، در محفل عبدالله عبدالله نیز نماینده گانی از روسیه، ترکیه و ایران حضور داشتند، اما روسای جمهور این کشورها ریاست جمهوری عبدالله را تا کنون تبریک نگفته اند، لذا نمی توان گفت که این کشورها ریاست جمهوری آقای عبدالله را به رسمیت شناخته اند.
لذا دو طرف هم عبدالله عبدالله و هم اشرف غنی در یک حالت به سر می برند و نمی توان تنها به واسطه حضور سفیر امریکا در محفل اشرف غنی، امتیاز بیشتری به محفل ارگ قایل شد، چرا که امریکا هر چند با حضور نظامیش در افغانستان، اما فقط یک کشور است آن هم با فاصله هزاران کیلومتری افغانستان، در حالی که ترکیه، ایران و روسیه در همسایه گی افغانستان نقش بسیار تعیین کننده ای می توانند بر سرنوشت کشورمان داشته باشند.
برعکس اشرف غنی، عبدالله عبدالله در حالت بهتری به سر می برد، رهبران بزرگ، احزاب مهم سیاسی و اکثریت مردم افغانستان از آقای عبدالله حمایت می کنند، و این حمایت وسیع داخلی باعث خواهد شد تا اشرف غنی به خواسته اش، یعنی به دست آوردن قدرت موفق نشود.
لذا با توجه به موارد گفته شده، هیچ کدام از مدعیان ریاست جمهوری نمی توانند در شرایط به وجود آمده، به تنهایی تمام قدرت را در افغانستان به دست بگیرند، لذا بهترین راه حل این خواهد بود تا نتیجه برآمده از تقلب در انتخابات ریاست جمهوری باطل اعلام شده و یک دولت موقت انتقالی تا برگزاری انتخابات و پیوستن طالبان به نظام، شکل بگیرد.
دولت انتقالی و موقت بدین دلیلی پیشنهاد می شود که با توجه به تجربه دو انتخابات گذشته، حکومت حاکم سعی خواهد کرد تا باردیگر برای به دست آوردن قدرت، دست به تقلب بزند و در چنین صورتی تاریخ تکرار خواهد شد.
لذا باطل شدن نتیجهٔ انتخابات و تشکیل حکومت موقت عبوری و برگزاری انتخابات با حضور طالبان و توسط دولت موقت، بدون کاندید شدن رییس دولت موقت برای ریاست جمهوری، بهترین راه حل بحران کنونی و عملی نمودن روند صلح افغانستان و پیوستن طالبان به چارچوب نظام خواهد بود.
نویسنده: جواد سروری
منبع: http://www.jawadsarwary.com/view.php?kindex=58
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/14631
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
