دو عامل در این باره قابل تأمل است: 

1. شخصیت عبدالله و غنی: با یک دید کوتاه در درازنای زندگی دو طرف میشود فهمید که عبدالله انسانیست میانه رو، مبارز، با ثبات و دارای شخصیت فردی و ملی؛ برخلاف، رقیبش غنی نشان داده است که بیشتر به رباط هوشمند شبیه است تا آدمی با اراده. 

2. منافع قدرت‌های جهان و منطقه: قدرت‌های جهان و منطقه در پی منافع ملی خویش اند و افغانستان یکی از بزنگاه‌های این قدرت‌ها برای تثبیت جایگاه جهانی شان و یا به زیر کشیدن رقیب است. گزینه مطلوب در این بازی، مهره ایست بیاراده تا رهبری با اقتدار ملی. 

پس به سادگی میشود فهمید که عروسک خیمه شب بازی دست پرورده‌ی غرب به نام غنی با عطشی که به قدرت دارد، مهره‌ی پیاده‌ی ایده آلی برای بازیگران غربی است. عناصر غربی این بازی از همان ابتدای زمزمه‌ی برگزاری انتخابات و کاندیداتوری غنی، یکی از دو سناریو را در نظر داشتند: 

1. برنده شدن غنی: اگر وی برنده این دور انتخابات ریاست جمهوری شود، عنصر دست نشانده‌ی خوبی برای تأمین منافع آن‌ها است (ایده آل مطلوب)؛ چیزی که در مدت زعامت کرزی محقق نشد. 

2. برنده نشدن: و اگر برنده نشود، آشیل پاشنه و نیروی فشار دولت به رهبری غیر از اشرف غنی میشود که نتیجه آن دولتی ضعیف و درگیر در کشمکش‌های جناحی داخلی خواهد بود. 

اتاق‌های فکر غرب با لابی گری و حمایت مالی و فکری، در دور اول انتخابات، غنی را با دسته‌ی نامتجانس اش به جایگاه دوم رساند و با بردن انتخابات به دور دوم، نقاط ضعف دسته تحول و تداوم بوسیله افرادی مانند "خلیلزاد"، "علی احمد جلالی" و کمک‌های تخنیکی کشورهای مرجع به سرعت ترمیم شده، با مهندسی انتخابات و تقلب‌های گستره و باورنکردنی، او را یک قدم استوارتر دیگر به ارگ ریاست جمهوری نزدیک کردند. 

رسیدن پای غنی به دروازه ارگ و به بازی گرفتن عبدالله نه از مغز متفکر او بل از بازیگران پشت صحنه است. او سکولار مسخ شده و مدل ناجور پشتون سنتی است که با رفتار پوپولیستی، خود را پشتون قبیلوی جا زد و با دادن رنگ و بوی قومی به انتخابات، خودش را به جایگاه مطلوب رساند. این دوگانگی ذاتی و ظاهری او را با پشتون‌ها که عمدتا مردمان متدین و با اصل نسب هستند در تقابل قرار داده، بزودی همین رعایای قومی به دشمنان خونی او تبدیل خواهند شد (نمونه‌ی امان الله خان (هرچند غنی شاه شجاع است نه امان الله)). 

هزینه پروژه احمدزی برای حامیانش کمر شکن خواهد بود زیرا استفاده ابزاری محض از یک چهره‌ی پشتون و بازی کردن با غیرت پشتون والی هم دولت دست نشانده و هم حامیانش را به درد سرهای پیش بینی نشده‌ای گرفتار خواهد کرد. 

احمدزی در تقابل میان منافع ملی و منافع حامیانش به ملت خواهد باخت. او نخوا¬¬هد توانست دوره پنج ساله ریاست جمهوری اش را به پایان برساند. نارضایتی انشعابی‌های دسته‌ی خود و طرفداران رقیبش از یک سو و در تقابل قرار گرفتن با منافع ملی از سوی دیگر، کار دولت او را ناتمام خواهد گذاشت و یا هم در خوشبینانه ترین حالت، دولت او زیر فشار جریان‌های ملی گرای داخلی فلج گردیده، اعتبار نیم بند سیاسی اش بکلی از بین رفته، در انتخابات بعدی ناکام خواهد شد.