اشتون کارتر؛ معاون وزیر دفاع امریکا میگوید: رییس جمهور امریکا، خواهان امضای توافقنامه امنیتی میان کابل و واشنگتن در زودترین فرصت ممکن است. از طرفی رئیس جمهور کرزی نیز در مصاحبه با تلویزیون سی سی تی وی چین، بر نیاز به باقی ماندن نیروهای کمکی امریکا و ناتو در خاک افغانستان برای ده سال آینده، تأکید کرد.
در این ارتباط باید یاد آور شد که پس از حضور 12 سالۀ نیروهای خارجی در افغانستان تروریسم همچنان جان مردم را میگیرد، کشت و تولید مواد مخدر به بالاترین حد ممکن رسیده است، وضعیت عامۀ مردم افغانستان رو به وخامت گرائیده است، بیکاری بیداد میکند، مردم بیگناه شامل زنان و کودکان قربانی میشوند، همۀ اینها با وجود نیروهای خارجی اتفاق افتاده است. با این اوضاع چه دلیلی دارد تا خود را نیازمند حضور بلند مدت نیروهای خارجی بدانیم؟ واقعیت این است که جوانان غیور نیروهای مسلح ما طی 2 سال اخیر نشان دادند که اگر تجهیزات و امکانات کافی به آنان داده شود، خیلی بهتر از نیروهای خارجی عمل خواهند نمود. نیروهای خارجی اشتباهات زیادی را مرتکب شده اند که از جملۀ مهمترین آنان را میتوان در کشتار افراد ملکی یادآور شد. کشتار افراد ملکی میرود تا به یک امر عادی در کشور تبدیل شود. از زمان حضور نیروهای خارجی در کشور و در جریان عملیات‌های آنان به خصوص توسط هواپیماهای بیسرنشین، هزاران هموطن بیگناه ما تا کنون به شهادت رسیده اند. اما متأسفانه جامعۀ بین المللی وسازمان‌های به اصطلاح مدافع حقوق بشر، چشمان خود را در برابر این مصیبت بسته اند و تنها در مواقعی که فشار افکار عمومی ناشی از کشتار افراد ملکی روی این جریانات ظاهر میشود، آن وقت آنان با ابراز تأسف و اعلام همدردی بسنده میکنند! و این مساله آنقدر تکرار شده است که مردم دیگر امیدی به کسی جهت رسیده گی برای جلوگیری از این نوع حادثات ندارند و متاسفانه عین این ندانم کاری سازمان‌های حقوق بشری و حکومتی همانند بیماری ساری به شورای ملی نیز سرایت نموده است، وکلای پارلمان قبلاً در چنین مواردی با تاخیر چند روزه با ابراز تأسف هیئتی را به منطقه حادثه دیده اعزام میکردند، هر چند که با گذشت زمان نه نتیجه کار آن هیئت مشخص میگردید و نه جلو تکرار حوادث و کشتار افراد ملکی گرفته میشد؛ اما اکنون از همین کار هم خبری نیست؟!
در این اواخر خبرهای وحشتناکتری مانند کشته شدن 14 عضو یک خانواده در یک عملیات نیروهای خارجی به گوش رسید. چنین اعمالی از جانب اردوی امریکا مشخص میسازد که در حکومت و پارلمان افغانستان هیچ گوش شنوایی برای شنیدن ناله کودکان و زنان افغان وجود ندارد. در این میان تنها چند صحبت تند رئیس جمهور کرزی را داشتیم که متأسفانه تا کنون تأثیری برای پیشگیری از کشتار افراد ملکی نداشته است.
اینجا به این نکته نیز باید اشاره نمود، امریکا که از حضور نظامی اش اهداف سیاسی و اقتصادی را دنبال میکند و پاکستان که آرامش خود را در نا امنی افغانستان میداند و به وسیلۀ طالبان در پی حکومت دست نشانده و نوکر در این کشور است؛ اما در میان چنین خواسته‌ها و تمایلاتی خانه‌ها ویران میشود، زنان بیوه میشوند، کودکان یتیم میگردند، زمین‌ها و محصولات کشاورزی را به آتش میکشند و دو طرف در گیر جنگ، حتی به دام‌ها و حیوانات نیز رحم نمیکنند.
مردم درمانده کشور نیز اگر از کشته شدن، چه از دست طالبان و یا بمباران نیروهای خارجی نجات یابند، اثرات جنگ آنها را رها نمیکند و مخصوصاً اثرات رادیو اکتیف ناشی از بمبهایی که اردوی امریکا از آن استفاده میکند که ممکن است سالها به جا بماند، و میبینیم که در این گیرو دار و جدال تنها مردم بیدفاع و مظلوم کشور است که هیچ یاوری ندارند و قربانی بازی‌های شوم دو طرف میشوند؛ و در این حالت ما به فکر ایجاد پایگاههای دائمی خارجی هستیم!!
ظلمهای از این دست بیش از آن است که در یک مقاله بگنجد، کشتار بیگناهان نمونه‌هایی است که خود نیروهای خارجی و طالبان بدان اعتراف دارند، آنچه در این مقاله مورد تأکید است این که دولت مردان ما به این بیاندیشند که با کدام منطق و استدلال در پی حضور بلند مدت و پایگاههای دائمی امریکا در افغانستان میباشند؟!
در حالی که به کرات مختلف دیدیم که مردم مسلمان و مجاهد ما، مخالفت خودشان را با ایجاد پایگاههای دائمی خارجی در کشور نشان دادند، اما بعضی از مسؤولان دولتی خواب‌های خلاف منافع و خواسته‌های ملت میبینند! مگر نه اینکه لازمۀ دوام سلطه یک حکومت مردمداری و رضایت مردم از مسؤولان است و اگر فاصله میان حکومت و مردم ایجاد شود و این فاصله روز به روز بیشتر و بیشتر گردد این امر به خودی خود زمینه را برای سقوط یک نظام مهیا میسازد که در کشور ما نیز متاسفانه روز به روز فاصله میان حکومت و مردم بیشتر و بیشتر میشود و اگر دولت مردان ما به خود نیایند این ندانم کاری بعضی مسؤولان و اشتباهات نیروهای خارجی مستقر در کشور زمینه سقوط نظام را فراهم مینماید.
اما رسالت و وظیفه بعضی مسؤولان دلسوز به مردم و متفکرین و روشنفکران خدا اندیش و کسانی که خدا و مصلحت خلق را در نظر دارند این است که تا کمی به خود آیند و دست از اشتباهاتی که منجر به تباهی کشور میشود بردارند که در غیر آن مردم خود دست به کار خواهند شد، و عواقب بسیار خطرناکتر از آنچه که در تصور بگنجد در انتظار خواهد بود و تاریخ نیز درباره عملکرد آنان قضاوت خواهند نمود.
نویسنده: جواد سروری
سرمقاله شماره 139 روزنامه انصار
تاریخ: 1392/7/8
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/864
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
