ورزش و مقوله تربیت بدنی به خصوص فوتبال به عنوان پرطرفدارترین ورزش در جهان در بسیاری اوقات به جای آنكه در خدمت سلامت مردم باشد به وسیله فریب دادن آنها تبدیل شده است.
بحث‌های زیادی بین كارشناسان در باره انحراف در استفاده از ورزش مطرح شده است. این گروه از كارشناسان معتقدند كه ورزش به جای ارتقا سلامتی روحی و جسمی عموم مردم به نوعی گلادیاتوریسم و تجارت كلان تبدیل شده است كه از اصول اخلاقی فاصله گرفته و در خدمت جریان‌های كنترل كننده قرار گرفته است.
از آن هنگام كه سیاست به معنی حكومت و ملك داری جدا از اعتقادات، بر زندگی مردم سایه انداخت، تا جایی كه حتی فرهنگ را نیز تابع خود كرد، امر تربیت بدنی نیز همچون بسیاری از امور از جایگاه خود خارج شد. تعلیم و تربیت، تربیت بدنی و دیگر امور به تبع، نقشی نوین را ایفا كرده و به جرات میتوان گفت انسان امروزی تحت تاثیر تربیت‌های نوین، برای در خدمت در آمدن عوامل قدرت طلب تربیت میشود.
امروزه همه رسانه‌ها و غوغاهای تبلیغاتی سعی میكنند ورزش را عاری از سیاست و نظرات سیاست مداران نشان دهند كه با واقعیت فاصله دارد، چراكه به سادگی میتوان جهت گیری‌های سیاسی در میادین ورزشی را از دهه ۵۰ میلادی تا كنون مشاهده كرد. در واقع آلوده شدن ورزش به تفكرات سیاسی نوین حاكم بر قدرتهای بزرگ دنیا موجب شده است ورزش مدرن در خدمت استراتژی قدرت قرار گیرد. استراتژی‌ای كه تربیت انسانی سالم و آزاد در سایه اندیشه‌های حاكم بر ورزش سنتی را به تربیت بردگانی در بند سیاست مداران بدل كرده است. بردگانی كه همچون گلادیاتورهای روم باستان برای تفریح حاكمان به میادین ورزشی وارد میشوند. در این میان اذهان مردم نیز با هیجان و جذابیت‌های این میادین، از نیات سوء سیاستمداران و آنچه بر سرشان میآید غافل شده و به سادگی در جهت اهداف حاكمان‌شان حركت میكنند.
در این خصوص میتوان به سخن (وینستون چرچیل) كه علاقه زیادی به فوتبال داشت اشاره كرد كه میگوید:
(صلاح در این است كه ملتها در میدانهای ورزشی درگیر شوند نه در میدانهای جنگ)
در میان ورزش‌های مختلفی كه اكنون در دنیا رواج دارند، فوتبال با محبوبیت فوق العاده‌ای كه در میان مردم دنیا به دست آورده، به خوبی توانسته است سیاست مداران را به اهداف مورد نظرشان برساند. پیشینه معاصر این بازی جهانی به بیش از ۱۰۰ سال پیش بازمی گردد؛ زمانی كه این ورزش در انگلستان شكل گرفت و اتحادیه فوتبال انگلستان به وجود آمد و فوتبال به ورزشی رسمی تبدیل شد. فوتبال به سبك امروزی، در اوایل سال ۱۸۰۰ میلادی در هفت مکتب عمومی انگلستان آغاز گردید. پس از آن انگلستان شروع به گسترش فوتبال كرد و آن را از مرز اروپا نیز گذراند. ملوانان، بازرگانان و سربازان انگلیسی به سرعت فوتبال را به نقاط مختلف جهان مانند ایتالیا، اتریش، آلمان، آرژانتین، اروگوئه و برزیل بردند.
برای پی بردن به اهداف سیاست مداران در ترویج این ورزش باید به چگونگی رواج آن در كشورهای امریكای لاتین توجه كرد. برای نخستین بار در سال ۱۸۶۷ فوتبال در آرژانتین، به عنوان یك كشور غیراروپایی راه یافت و رفته رفته در تمام امریكای لاتین گسترش یافت. فقدان گرایشهای محكم اعتقادی موجب شد فوتبال چشم و گوش ملت‌های این كشورها را ببندد. آنگاه كه زور سربازان قدرتهای بزرگ توان فراگیر خود را برای رام كردن مردم این كشورها از دست دادند، فوتبال پای در میان نهاد تا به عنوان سلاحی كارآمد از طریق استحمار مردم راه خروج منابع غنی امریكای لاتین و سرازیر شدن آن را به كشور استعماری هموار سازد.
به عنوان مثال تا پیش از آغاز سال ۱۹۲۰ ورزش در اروگوئه مفهوم معین و مشخصی نداشت. تنها در این سال بود كه یك كمپانی انگلیسی به نام دوك لند كه در تجارت قهوه و محصولات جنگلی اروگوئه بود، مخصوصا چوب‌های بسیار قیمت بهاء و صنعتی آن را به انگلستان صادر میكرد، چون دید كه كارگران اروگوئه طالب افزایش دستمزد بیشتر و كار كمتر هستند، مساله افزایش دست مزد را نادیده گرفت و در زمینه كار كمتر به كارگران اروگوئه اطلاع داد كه حاضر است وسائل تفریح آنها را فراهم سازد. كمپانی با وارد كردن مقداری توپ فوتبال و پخش مجانی آن در میان خانواده‌های كارگران و نیز آموزش فوتبال به آنها در طی دو سال به یكی از وارد كنندگان عمده توپ و وسائل دیگر فوتبال در اروگوئه شد. رئیس این كمپانی در اروگوئه در نامه‌ای به رئیس كمپانی در لندن نوشت: (... ما اكنون كارگرانی داریم كه با حداقل دستمزد حداكثر كار را تحویل میدهند. از اخبار بسیار جالب این كه ورزش فوتبال در طی چند سال اخیر در اینجا رشد بسیار سریعی كرده تا آن اندازه كه امروز هیچ فردی از مردم كشور اروگوئه را نمی توان یافت كه به فوتبال علاقه مند نباشد...)
جالب اینجاست كه در طی سالهای ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۶ سی و دو میسیون ورزشی وارد اروگوئه شد و به تحقیق درباره چگونگی ورزش در این كشور پرداخت و سپس اعلامیه‌ای صادر شد كه برای تامین سعادت و سلامت و ترقی و رفاه ملت اروگوئه استادیوم‌های ورزشی خواهد ساخت.
برده داری نوین صورت نو و جدیدی از استعمار را در امریكای لاتین به نمایش میگذاشت. طی مدت كوتاهی تنها در برزیل ۱۲ استادیوم با ظرفیت بالا ساخته شد و با حمایت امریكا مسابقات بزرگ و خرید و فروش ورزشكاران رواج یافت. امریكا همه هم خود را مصروف آن كرد تا فوتبال به عنوان یك شان ملی در امریكای لاتین شناخته شود و این امر میتوانست تمامیت توان، غیرت و تعصب ملی مردم برزیل و اروگوئه را مصروف بازی فوتبال نماید و از این رهگذر عموم مردم را از حضور استعمار نو در امریكای لاتین غافل سازد. در چنین وضعی امریكای لاتین عامل مشترك و پیوند دهنده ملی را در فوتبال جستجو كرد در حالی كه همین موضوع به تمامی در اختیار استعمار بود. استعمارگران خوب دریافته بودند كه از طریق رواج فوتبال میتوان نیروی بالقوه ملتها را خنثی نمود و آن نیرو را به مسیر دیگری منحرف كرد
امریكا از سال ۱۹۵۰ ماشینهای كشاورزی را به صورت گسترده به امریكای لاتین وارد كرد تا با ماشینی كردن كشاورزی به تواند محصولات مورد نیازش را بدست آورد، اما چون با مكانیزه كردن كشاورزی با توسعه بیكار مواجه شد، فوتبال را جایگزین آن كرد. با نگاهی به تاریخ و چگونگی برگزاری اولین دوره مسابقات جام جهانی ابعاد این حركت استعماری آشكارتر میشود. اروگوئه اولین برگزاركننده مسابقات جام جهانی بود.
روزنامه (پوبله گازتا) در مونته ویدو مقاله جالبی نوشت كه از متن آن میتوان به عمق فاجعه پی برد. در این مقاله آمده بود: (برای ملت ما افتخاری از این بزرگتر نیست كه برگزار كننده نخستین جام جهانی باشد. این مسابقات كه به افتخار پیروزی پی در پی ملت اروگوئه در مونته ویدو ترتیب داده شده و صدمین سال استقلال كشور ما با آن جشن گرفته خواهد شد. در حقیقت وجود ملت ما را در دنیا ثابت خواهد كرد. ما چه داشتیم؟ آیا دارای یك نیروی دریایی عظیم بودیم كه با تسلط بر آنها اقیانوسها و یكه تاز در دریاها نام اروگوئه را به گوش ملل جهان رساند؟ نه ما هیچ كدام از اینها را نداریم اما یك فوتبال داریم كه نام ما را در سراسر دنیا بلند آوازه ساخته است. ما پیشنهاد میكنیم در صورت پیروزی تیم اروگوئه در مسابقات جام جهانی ما تاریخ ملت خود را از این زمان آغاز كنیم. یعنی به جای اینكه بنویسیم اروگوئه در سال ۱۸۳۰ استقلال یافت به فرزندان نسلهای آینده دنیا بیاموزیم كه اروگوئه در سال ۱۹۳۰ موجودیت خود را به جهان اعلام كرد...)
پس از پیروزی اروگوئه در سال ۱۹۳۰ طی قراردادی كلیه محصولات كشاورزی اروگوئه با كمترین بها یك جا خریداری شد. طی قرار دادی كه میان شركت‌های صادر كننده گوشت مركب از هلند و انگلستان و فرانسه از یك طرف و اروگوئه از طرف دیگر منعقد شد، اروگوئه ۸۰۰ هزار راس گوسفند به این شركتها میفروخت و تعرفه فروش این گوسفندان ۳۰ درصد ارزانتر از گوسفندانی بود كه آرژانتین و شیلی صادر میكردند. مردم اروگوئه نیز كه غرق در شادی پیروزی در جام جهانی بودند هیچ توجهی به خیانت بزرگی كه به آنها شد نكردند.
استعمار نوین به خوبی توانسته است اذهان ملتها را همچون مردم امریكای لاتین از اعتقادات عمیق و دقیق خالی كرده و با رواج ورزش‌هایی چون فوتبال نیروی‌های بالقوه آنها را مصروف هیجان تماشای این ورزش‌ها كند؛ و نیرویی كه میتواند با تربیت صحیح ضامن سلامت جسمانی و روحانی مردم باشد اكنون ضامن سودهای كلان كمپانی‌های بزرگ و سیاستمداران پشت پرده فوتبال شده است. توجه به این مساله نشان میدهد كه تمام سخنان روسای ورزشی همچون (براندج) عضو سابق كمیته بین المللی المپیك مبنی بر تفریح بودن ورزش دروغی بیش نیست. البته نكاتی كه ذكر شد همگی كوشه‌ای است از آنچه كه قدرتهای بزرگ با فوتبال بر سر ملتها آورده اند و همان طور كه چرچیل میگوید ستون‌های كاخ امپراتوری خود را بر استادیوم‌های فوتبال بنا كرده اند.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/524
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
