آنچه شگفتی را دوبرابر میکند این است که دولت از حل کوچکترین مسایل و دغدغه‌های مردم در داخل کشور ناتوان است؛ اما همچنان سعی میکند آنهایی را که تمام هست و بودشان را گذاشته اند تا به آنسوی آب‌ها پناهنده شوند، دوباره به کشور بازگرداند.
ارگ ریاست جمهوری می‌گوید افغانستان بر اساس کنوانسیون ژنو مکلفیت‌هایی در مقابل پناهجویان افغان دارد.
ظفر هاشمی؛ معاون سخنگوی ریاست جمهوری گفت:"مکلف هستیم زمانی که پناهندگی افغانها پذیرفته نمی‌شود و کشورها می‌خواهند آنها را بیرون کنند، زمینه برگشت آبرومندانه آنها را فراهم سازیم."
این اظهارات در حالی بیان میشود که در روزهای اخیر گزارشاتی از اعلام آمادگی اشرف غنی برای پذیرش پناهجویان افغان اخراج شده از آلمان منتشر شد.
این خبر انتقادات زیادی را به خصوص از سوی پناهجویانی که اکنون در آلمان به سر میبرند، به همراه داشت.
آلمان نیز به تازگی اعلام کرده پناهجویان افغان قبول نشده در این کشور را اخراج خواهد کرد.
اما وزیر مهاجرین گفته که با توجه به وضعیت امنیتی کنونی، افغانستان آماده پذیرش این پناهجویان نیست و اخراج پناهجویان باید پس از امضای یک تفاهمنامه بین دو کشور صورت بگیرد.
این یکی دیگر از موضعگیری‌های شگفت انگیز ارگ ریاست جمهوری در برابر یک فاجعه فراگیر اجتماعی است.
پیش از این نیز مواضعی شبیه این، از زبان سخنگویان ارگ ریاست جمهوری در خصوص مهاجرین بیان شده است؛ این در حالی است که هنوز هم صف‌هایی طولانی از مردم، منتظر دریافت پاسپورت و ویزه اند تا از کشور خارج شوند.
در این میان، آنچه این شگفتی را دوبرابر میکند این است که دولت از حل کوچکترین مسایل و دغدغه‌های مردم در داخل کشور ناتوان است؛ اما همچنان سعی میکند آنهایی را که تمام هست و بود شان را گذاشته اند تا به آنسوی آب‌ها پناهنده شوند، دوباره به کشور بازگرداند.
این اگر از یکسو نشان دهنده بیتدبیری و سطحی نگری تصمیم گیران سیاسی و استراتژیست‌های اجتماعی حکومت وحدت ملی است، از سوی دیگر، بیانگر عدم اهمیت سرنوشت شهروندانی است که منسوب به حاکمیت رهبران حکومت وحدت ملی هستند و با شناسنامه کشور بحران زده و فاجعه باری به نام افغانستان به کشورهای دیگر جهان، پناه برده اند.
در این میان، نوعی تلاش سودجویانه و سوداگرانه سیاسی در پس این تصمیم، مشهود است. به نظر میرسد حکومت اشرف غنی، در صدد فراهم کردن سرمایه‌ای سیاسی از مصایب جانکاه و طاقت فرسای هزاران پناهجوی بیپناه افغان است که از بیم فراگیر شدن ناامنی، جنگ، فقر و خشونت شایع در سراسر کشور، مجبور شده اند وطن را برای او واگذار اند و به اروپا پناه ببرند.
حکومت تصور میکند با این اقدام میتواند این سرمایه سیاسی و اجتماعی بزرگ و از دست رفته را احیا کند و وحشت افتاده به جان جمعیت را به نفع تحکیم و توسعه اقتدار و سلطه سیاسی خود، مهار و مدیریت نماید؛ اما راهی که برای رسیدن به این مأمول برگزیده، اشتباه و انحرافی است.
از اشتباهات و انحرافات این مسیر این است که حکومت بی توجه به وضعیت رقت بار هزاران پناهجوی افغان و با نادیده گرفتن صریح مشقت های مرگباری که آنها در ازای جان و زندگی خود و فرزندان شان برای رسیدن به اروپا متحمل شده اند، در یک تصمیم هوس آلود و از سر عیش و عشرت میخواهد از مسایل و مصایب بزرگ مهاجران، سود و سودای سیاسی خود را برآورده کند؛ اما این تصمیم چیزی نیست که همان گونه که دولت و ارگ ریاست جمهوری اراده کرده است، محقق شود و هیچ آسیب و آفتی را به همراه نداشته باشد.
آنهایی که از جان خود مایه گذاشته و مسیرهای صعب و سخت عبور به بهشت اروپا را برگزیده اند، نمی توانند به آسانی با شرایط جدید حاصل از تبانی ناعادلانه ارگ نشینان و آلمانی‌ها، کنار بیایند.
در این تردیدی نیست که دولت آلمان به لحاظ حقوقی در دعوایی که میان دولتمردان افغانستان بر سر مهاجران درگرفته است، مستقیما مسؤول نیست. این نیز کاملا قابل انتظار است که دولت آلمان از میان مواضع ریاست جمهوری و وزارت امور مهاجرین، اولی را ترجیح میدهد؛ هم به این دلیل که با منافع و خواسته‌هایش، سازگاری دارد و هم از این حیث که ریاست جمهوری، مافوق یک وزارتخانه محسوب میشود.
با این حساب، اگر این گمان درست باشد که مهاجران بیسرنوشت افغانستان در آلمان نیز قربانی عقده گشایی‌های خیره سرانه و جاه طلبانه تیم‌های سیاسی درون نظام در افغانستان میشوند، مایه تأسف و شرمساری است.
حتی اگر این گمان درست نباشد، اینکه عده‌ای در درون حاکمیت، بیتوجه به مصایب ناشی از سیاست‌های از بنیاد غلط و مدیریت بنیان برانداز خود که یکی از آنها فرار دسته جمعی مردم از کشور و وحشت شایع برآمده از آن است، در صدد اند از تصمیم دولت آلمان، برای خود یک سرمایه سیاسی و اجتماعی، فراهم کنند عمیقا غیر انسانی، منزجرکننده و ستمکارانه است.
نوشته از: نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/4467
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
