به گزارش انصار به نقل از خبرگزاری فارس در کابل، با آنکه مدت زیادی از آغاز عُمر دولت جدید در افغانستان نگذشته و همین طور پیمان امنیتی نیز دیری نشده که از سوی کابل – واشنگتن به امضا رسیده، اما به نظر می‌رسد فصل جدید تیرگی روابط میان افغانستان و آمریکا آغاز شده است.

پیش از امضای پیمان امنیتی کابل – واشنگتن آمریکا برای دولت افغانستان با اظهار حُسن نیت وعده‌هایی مبنی بر تأمین مالی، تجهیز و آموزش نیروهای افغانستان را داده و تأکید کرده بود که با نیروهای بومی از مرزهای این کشور دفاع و در صورت لانه‌سازی تروریست‌ها در برابر آن وارد اقدام شده و هیچ نوع ناامنی را در داخل خاک این کشور نمی‌پذیرد.

دولت پیشین افغانستان به رهبری (حامد کرزی) با وجود این همه وعده‌های آمریکا از امضای پیمان امنیتی کابل – واشنگتن سر باز زد و آن را برای دولت جدید این کشور گذاشت و دلیل اصلی رئیس جمهور پیشین افغانستان نیز وجود بی‌اعتمادی میان افغانستان و آمریکا و همچنین نبود اعتماد کافی مبنی بر اجرایی شدن وعده و نویدهای آمریکا بود.

پس از آنکه دولت کرزی این پیمان را امضا نکرد و حضور نیروهای خارجی را تحت شرایط خاصی خواستار شد، دولت جدید افغانستان در نخستین روزهای کاری خود پیمان امنیتی کابل – واشنگتن را امضا کرد که به نظر کارشناسان و آگاهان سیاسی افغانستان، این اقدام عجولانه و زودهنگام بوده و ضرورت داشت تا روی آن بیشتر توجه صورت می‌گرفت.

اینک که کمتر از 7 ماه از امضای این پیمان نمی‌گذرد، فریادهایی از گوشه و کنار از سیاسیون تا شهروندان عادی افغانستان بلند شده و هرازگاهی خواستار لغو این پیمان می‌شوند که بدون شک دلیل آنها عدم عملی شدن وعده و نویدهای آمریکا است.

نهادهای مدنی، شهروندان عادی و اعضای شورای ملی افغانستان از افزایش ناامنی‌ها که روزانه ده‌ها نفر را به کام مرگ می‌کشاند خشمگین هستند و توانایی تحمل حضور تروریست‌ها در ولایت‌های شمالی این کشور را ندارند و افزایش این خشونت‌ها را نتیجه امضای پیمان با آمریکا می‌دانند.

برحسب نظر مردم و منتقدان حضور نظامیان خارجی در افغانستان، واشنگتن به وعده‌های خود مبنی بر حمایت نیروهای افغان عمل نکرده و برعلاوه اینکه این نیروها را تأمین مالی و تجهیز نمی‌کند، حضور تروریست‌ها را نیز نادیده می‌گیرد که به هیچ صورت برای ملت افغانستان پذیرفتنی و عقلانی به نظر نمی‌رسد.

مردم افغانستان معتقدند که اگر قرار بر افزایش ناامنی‌ها بود، کابل نیازی به حضور بیش از 10 هزار نظامی خارجی نداشت و دولت کابل نباید این پیمان را امضا کرده و بر تداوم حضور نظامیان آمریکایی طبل خوشحالی می‌زد.

با این وجود، یکی دیگر از دلائل مخالفت افغانستان با تداوم حضور نظامیان خارجی را می‌توان عدم حمایت آمریکا از روند صلح دانست، زیرا با وجود تلاش‌های دولت کابل از چند ماه به این طرف واشنگتن هیچ اقدامی که بتواند برای افغان‌ها قناعت‌بخش باشد، در این راستا انجام نداده است و دولت کابل برای اجرایی شدن مذاکرات صلح از آمریکا رو گشتانده و چین را راهی جدید برای رسیدن به صلح می‌داند.

با وجودیکه چین نیز یکی از کشورهای قدرتمند است و امید می‌رود که قادر به کشیدن طالبان از راه اعمال فشار به دولت اسلام‌آباد بر میز مذاکره با دولت کابل باشد، اما نباید نقش پُررنگ کشورهای غربی به‌ویژه آمریکا را نادیده گرفت.

با آنکه آمریکا از جوانب مختلف روی سیاست دولت کابل تأثیرگذار است، اما بیشتر از همه با حمایت تروریست‌ها به‌ویژه طالبان تلاش برای اجرایی نشدن مذاکرات صلح دارد که بدون شک در این راستا احتمال هم وجود دارد که به طالبان اجازه انجام مذاکره با دولت کابل را ندهد، زیرا در صورت تحکیم ثبات در افغانستان نیازی به حضور آنها در این کشور دیده نشده و با این وجود منافع دراز مدت غرب در افغانستان و منطقه نادیده گرفته خواهد شد.

به همین صورت، آمریکا بیش از اینکه به مفاد پیمان امنیتی کابل – واشنگتن فکر کند، در تلاش برای اجرایی کردن پروژه‌های درازمدت خود در منطقه است و اکنون که 10 سال حضور خود در افغانستان را تثبیت شده می‌داند از یک طرف کار روی پروژه داعش‌سازی را تشدید بخشیده و از سوی دیگر دولت‌های منطقه (عربستان و یمن) را به جان هم می‌اندازد تا راهی برای بیشتر شدن منافع آن کشور در آسیا بازتر شود.

حضور در افغانستان به تنهایی نمی‌تواند خواست‌های آمریکایی‌ها را برآورده کند و کاخ سفید ضرورت می‌داند تا کشورهای دیگری را تحت نفوذ و حتی اشغال نظامی خود قرار دهد تا از آن طریق تهدیدی باشد برای کشورهای منطقه به‌ویژه کشورهای که واشنگتن از پیشرفت سریع آن مانند ایران، هند و چین هراس دارد.

تلاش برای گسترش نفوذ واشنگتن در کشورهای منطقه سبب شد تا زمینه‌های بی‌اعتمادی مردم افغانستان نسبت به وعده و نویدهای آن کشور افزایش یافته و مردم به خاطر بی‌توجهی آمریکا به وضع موجود این کشور دست به انتقاد زده و خواستار لغو پیمانی شوند که پیش از این آرزوی دیرینه غربی‌ها شده بود.

اینک با توجه به انتقادهای انجام شده که اکنون در حال افزایش است به نظر می‌رسد سیاست خارجی آمریکا تضعیف شده و قدرت خود در افغانستان را از دست و احتمال زوال و نابودی این قدرت در دولت کابل نیز وجود داشته و سرآغازی است برای تیرگی مجدد روابط کابل – واشنگتن، همان طوری که به خاطر بی‌مبالاتی کاخ‌نشینان آمریکا در زمان زمامداری کرزی شده بود.

/انتهای پیام/