هزاران معترض بومی استرالیا روز یکشنبه 26 ژانویه در اعتراض به روز ملی به خیابانها آمدند و تظاهراتی تحت عنوان اعتراضات «روز تهاجم» برگزار کردند. باوجود گذشت 250سال از استعمار انگلیس در استرالیا، هنوز بومیان این منطقه با فرهنگ غالب احساس بیگانگی میکنند و خواستار تغییر روز ملی به تاریخ دیگری هستند.

اعتراضات بومیان  

در سال 1994 دولت استرالیا روز 26 ژانویه را به عنوان روز ملی در تقویم ثبت کرد.این روز یاد آور دوران استعمار استرالیا و ورود اولین دسته های مهاجمین بریتانیایی به استرالیاست.

«کاپیتان جیمز کوک» دریانورد، برای اولین بار درسال1870به اطراف سیدنی در شرق استرالیا رسید. 8 سال بعد کاپیتان آرتور فبلیپ  با یازده کشتی و ۱۳۵۰ مسافر به این منطقه رسید و آنرا ایالت نیوساولت ولز(ولز جنوبی نو) نامید و اولین مستعمره بریتانیا را در استرالیا پایه گذاری کرد.

دولت بریتانیا در ابتدا برخی محکومین و مخالفین بریتانیایی را به این منطقه تبعید کرد بنابراین تاریخ ملی استرالیا برای بومیان استرالیایی موسوم به  Aboriginal(اولین شناخته شده ) یادآور روزهای تلخی است که سرزمین و هویت شان توسط بیگانگان مورد هجوم قرار گرفته است به همین دلیل هر ساله در این روز تظاهرات اعتراضی برگزار میکنند و مهمترین خواسته آنها تغییر تاریخ ملی استرالیاست. آنها 26 ژانویه را «روز عزا» و «روز تهاجم » میدانند.

معترضین بومی امسال کمپینی به نام «اجاره را پرداخت کنید» به راه انداختند و در آن از غیربومی‌های استرالیا خواستند تا با کمک به این کمپین به بومیان غرامت پرداخت کنند. برخی معترضان با پرچمهای بومی و عده‌ای دیگر نیز علامتهای سنتی و برخی نمادهای اعتراضی به خیابانها آمدند. روی علامتهای آنهاشده بود «هیچ افتخاری در نسل‌کشی نیست» و «حاکمیت ما هرگز واگذار نشد.» پرچم بومیان استرالیا پرچم «تنگه تورس» است که در سال 1971 توسط« هارولد توماس» طراحی شده است .این پرچم با رنگ افقی سیاه  به عنوان نماد بومیان استرالیا و رنگ افقی قرمز به عنوان مراسمات و امور معنوی مردم بومی و دایره ای زرد رنگ به عنوان خورشید و اهدای زندگی به بومیان ، عملا نشانه ای اعتراضی علیه فرهنگ غالب انگلیسی و محافظت از فرهنگ بومی است.

در اعتراضات روز یکشنبه بومیان تلاش کردند تا افکار عمومی جهان را نسبت به بی عدالتی علیه آنان آگاه کنند. «لیدیا تورپ» یکی از رهبران معترضین ،با اشاره برای پرداخت پول برای دفن زندانیان جانباخته  بومی گفت:« اکنون سال 2020 است و ما همچنان تلاش می‌کنیم برای دفن مردممان پول جمع کنیم. بنابراین ما هم از مردم می‌خواهیم اجاره پرداخت کنند چون شما روی اراضی دزدیده شده‌، زندگی‌ می کنید.»

تاریخ بومیان استرالیا

تاریخ سکونت بومیان استرالیا به 50 هزار سال قبل می‌رسد که گفته می‌شود قدیمی ترین گروه قومی و نژادی جهان محسوب میشوند. جمعیت آنها تا قبل از ورود انگلیسی ها بین 300هزار تا یک میلیون تخمین زده میشود که اکثرا ساکن جنوب شرقی و اطراف «رودخانه موری» بودند. براساس بررسی مرکز ملی زبانهای بومی (NILS)  درسال 2005 تا زمان استعار بریتانیا 250 زبان بومی در این منطقه وجود داشته اند اما اکنون عموما به زبان انگلیسی صحبت میکنند. با این حال دو گروه بومی اصلی استرالیا ساکنان جزیره تورس و«اب اورجینالها» هستند که اکنون دو ونیم درصد جمعیت استرالیا را تشکیل میدهند و زبانهای اصلی آنها «پیچان چاچارا»، «تیوی» و «وارپیری» هستند.

بریتانیا سیاست تغییر جمعیتی و امحا بومیان را تا سال 1876 ادامه داد به گونه ای که از سال ۱۷۸۸ تا سال ۱۹۱۱ جميعت بوميان استراليا از 750 هزار نفر به 30 هزار نفر کاهش پيدا کرده بود. یکی از بزرگترین نسل کشی های تاریخ را بریتانیا علیه بومیان استرالیا و ساکنین «تاسمانی» انجام داد که به «جنگ سیاه » معروف است. این درگیری های از اواسط سال 1832 شروع شد. در یک حمله شش هفته ای «جرج آرتور» فرماندار مستعمرات بریتانیا 2200 نفر از مردم مهاجر و سربازان را برای بیرون راندن بومیان و محصور کردن آنها در «تاسمانی» سازماندهی کرد. جرج آرتور در سال 1826 بیانیه ای  داد که طبق آن استعمارگران میتوانند هنگام حمله بومیان را بکشند.

« نیکلاس کلمنتس »یکی از مورخین خشونتهای بومی در این زمینه میگوید:«خشونتها با حمله ، قتل و تجاوز به دختران و زنان و محدود کردن شکار برای بومیان همراه بود.» دراین حملات که اغلب شبانه رخ میداد دامهای بومیان و زراعتهای آنها را ازبین میبردند. جمعیت بومیان تاسمانی طی 15 سال از 6000 هزار نفر به 2000 نفر کاهش پیدا کرد.

خشونتهای ثبت  شده در تاریخ استرالیا و تلاشهای بومیان برای یادآوری آن باعث شده بود تا دولت استرالیا نیز نتواند آنرا انکار کند و در سال 1997 به صورت رسمی از بومیان تاسمانی عذر خواهی کند. با این حال هنوز شرایط رفاهی و اجتماعی بومیان رضایت بخش نیست تنها چهاردرصد آنها از تحصیلات دانشگاهی برخورداند. زمینهای کمتری در اختیار دارند و تعداد بی خانمان‌های آنها بیشتر است. از سوی دیگر تعداد زندانیان بومی بیش از ده برابر سایر گروههای جمعیتی در استرالیاست.