رئیس جمهورکرزی در دیدار با چند تن از اعضای کنگره امریکا در کابل پیرامون پیمان امنیتی واشنگتن - کابل گفت که، مصونیت و امنیت مردمـ افغانستان مهمترین اولویت ما است.

گفته میشود که امریکایی‌هـا 9 پایگاه نظامی دائمی را در مناطقی از جمله شیندند، شورابک، قندهار، بگرامـ و خوست ایجاد خواهند کرد و مجاز خواهند بود پایگاه‌هـای دائمی و موقت یا عملیاتی دیگری را در هر نقطه از افغانستان که صلـاح بدانند، ایجاد کنند و بدین منظور در استفاده از هرگونه امکانات منقول و غیرمنقول افغانستان آزاد خواهند بود.

رئیس جمهور کرزی در قالب هشداری نرمـ به مقامات امریکایی اعلـامـ کرده است که توافقنامه باید مصئونیت مردمـ افغانستان را تأمین کند. مقامات کششورمان بارها اعلـامـ کردند که عجله‌ای برای امضای این توافقنامه ندارند. این در حالی است که مقامات کاخ سفید در صدد تحمیل این توافقنامه در زودترین زمان ممکن بر پیکره دولت افغانستان هستند. استراتژیست‌هـای دو حزب اصلی امریکا به این نتیجه رسیده اند که واشنگتن باید کلیت حضور خود در افغانستان را حفظ کند. ایالـات متحده امریکا به دنبال ایجاد بستری حقوقی و سیاسی جهت توجیه حضور کلی خود در افغانستان پس از سال 2014 میلـادی است. دولتمردان و استراتژیست‌هـای امریکایی این بسترسازی را در قالب تنظیمـ یک توافقنامه امنیتی ایجاد کرده اند؛ توافقنامه‌ای که پذیرش آن از سوی دولت کابل مترادف با مانور آزادانه و دلخواهانه‌ای کاخ سفید و متحدانش در خاک افغانستان خواهد بود. باراك اوباما رئیس جمهور ایالـات متحده وعده داده بود كه پس از حضور در كاخ سفید حضور نظامی در این كشور را به حداقل رسانده و برنامه خروج این نیروها را نیز در قالب جدولی زمانبندی شده ارائه دهد. اما اكنون منابع نظامی امریكا از حضور دراز مدت در خاورمیانه و شبه قاره هند سخن به میان میآورند! مقامات سیاسی و نظامی امریکایی و انگلیسی و متحدانشان با وجود اینکه اذعان نموده اند که پیروزی در عرصۀ نظامی در افغانستان ممکن نیست؛ صراحتا عنوان میکنند كه امریكا طی توافقنامه‌ای خواهان ایجاد پایگاهها و ادامۀ حضور نظامی در افغانستان میباشد.

اما محتویات به خصوص اصرار بر مصئونیت قضائی سربازان امریکایی نشان میدهد که توافقنامه امنیتی کابل- واشنگتن از جنسی کاملـا تحمیلی خواهد بود.امریکایی‌هـا 9 پایگاه نظامی دائمی را در مناطق شیندند، شورابک، قندهار، بگرامـ و خوست ایجاد خواهند کرد و مجاز خواهند بود پایگاه‌هـای دائمی و موقت یا عملیاتی دیگری را در هر نقطه از افغانستان که صلـاح بدانند، ایجاد کنند و بدین منظور در استفاده از هرگونه امکانات منقول و غیرمنقول افغانستان آزاد خواهند بود. برخی بندهای این توافقنامه عبارتست از:

 -امریکایی‌هـا در تصمیمـ گیری و مدیریت عملیات‌هـا و اقدامات نیروهای خود در افغانستان نیز آزاد خواهند بود، زیرا تصمیمـ گیری در این باره در کمیته مشترکی انجامـ میگیرد که مدیریت و فرماندهی آن با امریکایی‌هـا خواهد بود.

 -نیروهای امریکایی حتی مجاز به استفاده از هر نوع تسلیحات دفاعی و هجومی که صلـاح بدانند، خواهند بود و این تسلیحات متعارف محسوب خواهند شد و دولت افغانستان حق اعتراض و حتی اخذ مالیات از نیروهای امریکایی را ندارد.

 -تمامی نیروهای نظامی و غیرنظامی امریکا در افغانستان، از مصونیت برخوردار خواهند بود و دستگاه قضائی افغانستان نخواهد توانست نیروهای امریکایی و مأموران وابسته به آن‌هـا را در صورت ارتکاب هرگونه جرمـ و جنایتی، تحت پیگرد و محاکمه قرار دهد.

مقامـ‌هـای امریکایی قبلـا اعلـامـ کرده بودند که آنها یکسال قبل از خروج کامل نیروهای این کشور از افغانستان باید در وضعیت روشنی قرار داشته باشند. این مقامات گفته‌اند اگر توافقنامه امنیتی با افغانستان هر چه زودتر امضا نشود، آنها گزینه خروج کامل را جدا بررسی خواهند کرد. توافقتنامه امنیتی افغانستان و امریکا در واقع جزئی از پیمان استراتژیک میان افغانستان و امریکا است که در سال 2011 بین دو کشور امضا شد و در کنگره امریکا و شورای ملی افغانستان نیز تائید شد. در زمان امضای این پیمان استراتژیک هردو کشور توافق کردند که بخش مربوط به مسائل امنیتی این پیمان در یک سند جداگانه تا یک سال دیگر تنظیمـ شود.

اما آیا اساسا حضور بلندمدت و مستمر امریکا در افغانستان متضمن ایجاد صلح و امنیت در کابل و ولـایات افغانستان است؟ به راستی در شرایطی که حضور 12 ساله نیروهای ناتو در خاک افغانستان دستاوردی جز ادامۀ خونریزی و کشتار در کشورنداشته است، چگونه میتوان ادعای مقامات امریکایی در خصوص مؤثر بودن حضور بلندمدت و مستمرشان در افغانستان را پذیرفت؟ از سوی دیگر، اگر امریکا حضور بلند مدت خود در افغانستان را احساس نیازی از سوی دولت کابل میداند، چرا به دولت کرزی اجازه نداده است که خود قواعد و مؤلفه‌هـای این حضور مستمر را تعیین کند؟ واقعیت امر این است که دموکرات‌هـا و جمهوریخواهان امریکایی درصدد تحمیل خود به دولت و ملت افغانستان هستند. ادبیات به کار رفته در همان ماده نخست و مطلع توافقنامه به خوبی از این نیت بد مقامات امریکایی پرده برمی دارد. تک تک بندها و مفاد توافقنامه امنیتی ایالـات متحده امریکا و افغانستان ناقض حقوق عمومی و حقوق شهروندی ملت ستمدیده افغانستان است. با این حال کاخ سفید سعی دارد با استناد به انواع تهدیدات و فشارهای ممکن، دولت افغانستان را جهت تصویب این توافقنامه مجاب کند. در چنین شرایطی ملت افغانستان با تحمیل هر نوع توافقنامه امنیتی بر پیکر خود مخالف هستند. این مسئله‌ای است که حامد کرزی به عنوان رئیس جمهور افغانستان باید آن را مدنظر قرار دهد.

سرمقاله شماره 160 روزنامۀ انصار

تاریخ: 1392/8/14

نویسنده: سعید سبحانی

لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/1157

*	نـامـ و نـامـ خـانوادگی
*	نظر شما
چهار عدد تصوير را عينا در زير بنويسيد.
*

	آینده تاریک یا روشن؛ در انتظار اقتصاد افغانستان
	آیا امریکا جنگ اوکراین را به طرف جنگ جهانی سوم هدایت می‌کند؟
	آیا امریکا خواستار حذف قطر از میانجیگری است؟
	پرونده احیای برجام روی میز بایدن
	آیا حمله اسرائیل به ایران؛ پایان ماجراجویی است؟
	ایران و اسرائیل را از جنگ بزرگ دور کنید
	پرجمعیت‌ترین کشور دنیا در آستانه برگزاری طولانی‌ترین انتخابات
	معیارهای دوگانه امریکا؛ از حمایت اوکراین تا سکوت در غزه
	رسانه‌های اسرائیلی از خیانت اردن به جهان اسلام شگفت زده شدند
	نیویارک تایمز:ایران بطور مستقیم با امریکا درگیر نمی شود
	کمبود نیروی جنگی در ناتو برای مقابله با روسیه
	آیا روابط ترکیه و رژیم اسراییل متوقف شد؟
	تغییر جغرافیای جنگ در خاورمیانه؛ آیا نتانیاهو موفق شد؟
	جنگ خونین و ویرانگر غزه وارد ششمین ماه شد
	توافقنامه ترامپ امریکا را مجبور به خروج از افغانستان کرد
	وضعیت غزه نشانگر بربریت ذاتی سرمایه‌داری جهانی است
	آیا واقعاٌ ترامپ مصمم به خروج از ناتو است؟
	روسیه در موضع برتر قرار دارد، پوتین به کم قانع نیست
	آیا اروپا آمادگی ریاست جمهوری مجدد ترامپ را دارد؟
	دیدار های بلینکن با سران کشورهای عرب زمینه ساز صلح در غزه می شود؟
	کشور های غربی برای اعمال تحریم بر ایران اختلاف دارند
	چین، بدون روسیه مذاکرات صلح اوکراین را تحریم می‌کنیم
	آمادگی روسیه برای جنگ با ناتو
	آیا امریکا توان منزوی کردن حکومت طالبان را ندارد؟
	ضرورت بازتعریف روابط ایران و پاکستان در دولت جدید